Για τη σύγχρονη μητέρα..

Μπήκες στη συνέδρια μας με ένταση
- Σε βλέπω αναστατωμένη σήμερα. Έχω καταλάβει καλά;
-είμαι στα όρια μου. Δε με ακούν με τίποτα τα παιδιά. Δυσκολεύομαι να βάλω όρια, εξαντλούμαι, αρχίζω και φωνάζω και μετά τα βάζω με τον εαυτό μου γιατί δεν πρέπει να φωνάζω. Δε θέλω να γίνομαι κακιά μαμά.
-εννοείς ότι αν φωνάζεις γίνεσαι κακιά μαμά;
-βέβαια. Παντού ακούς και διαβάζεις στις μέρες μας ότι στα παιδιά πρέπει να μιλάμε με τρυφερότητα αλλιώς δημιουργούμε παιδιά που πληγώνονται ή φοβούνται.
-ωραία τα λένε οι κανόνες και το διαδίκτυο. Η πράξη της καθημερινότητας όμως διαφέρει. Όταν φωνάζεις εσύ εγώ ξέρεις τι ακούω; ότι θα θελες πολύ να κάνεις ότι καλύτερο περνάει από το χέρι σου για τα παιδιά σου. Αυτό από μόνο του αρκεί για να μη σε κάνει κακή στο ρόλο σου ως μητέρα. Ακούω επίσης ότι ανησυχείς για το αν πληγωθούν ή φοβηθούν τα παιδιά σου. Και ότι έχεις αφήσει έναν εαυτό αφρόντιστο. Όταν δεν καταφέρνεις να μιλάς με τρυφερό τρόπο τα βάζεις με τον εαυτό σου, γεμίζεις ενοχές και αγχώνεσαι παραπάνω για να τα κάνεις όλα με το σωστό τρόπο.
-αυτό ακριβώς.
-ξέρεις κάτι; ο καλός γονιός δεν είναι αυτός που δεν κάνει λάθη. Αλλά αυτός που αν κάνει λάθη και τα αναγνωρίσει, γυρίζει μετά και τα διορθώνει.
Ωστόσο, σκέφτομαι πόσο πολύ εξαντλημένη είσαι αυτή την περίοδο. Θέλεις να είσαι καλή στη δουλειά σου, θέλεις να είσαι καλή ως μαμά, ως νοικοκυρά, ως σύζυγος. Έχουν μαζευτεί πολλοί ρόλοι στους οποίους θέλεις να ανταπεξέλθεις, πράγμα που είναι πέρα από τη φύση του ανθρώπου. Έχεις άγχος να τα προλάβεις όλα και όλους και όταν δεν τα προλαβαίνεις τα βάζεις με τον εαυτό σου. Έχεις τόσους πολλούς ρόλους πλέον που η μέρα δε σου φτάνει. Έχεις αφήσει κάτι όμως έξω από αυτό το καθημερινό τρέξιμο που είναι το πιο βασικό όλων. Τον εαυτό σου. Αυτόν ξεχνάς να φροντίσεις γι αυτό και η μπαταρία σου εξαντλείται εύκολα καθημερινά. Κι όταν εξαντλείσαι τότε ξεσπάς. Σε προηγούμενη συζήτηση μου χες πει πως ούτε η σχέση σου είναι φροντισμένη. Νιώθεις μόνη σου σε αυτόν τον καθημερινό αγώνα πολλές φορές. Δεν είναι λοιπόν άδικο να τα βάζεις με τον εαυτό σου όταν εξαντλείσαι κι αρχίζεις τις φωνές;. Μήπως αντί να γεμίζεις ενοχές, θα σε βοηθούσε περισσότερο να ρωτούσες τον εαυτό σου τι χρειάζεσαι; τι έχεις αφήσει απέξω από σενα; τι μπορεί να στερείσαι δικό σου που σε γέμιζε παλιότερα; πως θα φροντίσεις τα παιδάκια σου αν εσύ είσαι αφρόντιστη; δε βγαίνει. Γι αυτό και ξεσπάς, επειδή κάτι χρειάζεσαι που σου λείπει. Και αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι στα παιδιά αλλά στον ίδιο σου τον εαυτό. Πριν γεμίσεις ενοχές λοιπόν και πεις στον εαυτό σου πως δεν είσαι καλή μάνα, παρατήρησε, άκουσε και φρόντισε εσένα..