Όταν στεναχωρώ τους άλλους- απόσπασμα

-"Θα με αρρωστησεις", "με στεναχωρείς που δεν το κάνεις"
Αυτές οι φράσεις έχουν χαραχτεί έντονα στο μυαλό μου από τη μητέρα μου.. κι αν δεν μου έλεγε ευθέως ότι εγώ της προκαλώ ένα αρνητικό συναίσθημα, μου το έδειχνε με τον τρόπο της. Από τον τόνο κιόλας της φωνής της πολλές φορές καταλάβαινα ότι αγχώνοταν ή στεναχωριόταν όταν κάτι έκανα που δε της άρεσε. Κι εγώ τότε πλημμύριζα ενοχές.
-Γιατί έχεις την ανάγκη να μου τα πεις αυτά σημερα;
-επειδη αυτή τη βδομάδα ένιωσα ακριβώς αυτό που συζητούσαμε και σε προηγούμενη συνέδρια. Ότι κάθε φορά βάζω προτεραιότητα την ανάγκη του άλλου και όχι τη δική μου. Με το φόβο μήπως τον στεναχωρήσω ή τον πιέσω ξεχνάω να σκεφτώ εγώ τι χρειάζομαι και ακούω τι χρειάζεται ο άλλος. Δε λέω όχι γιατί μπορεί να στεναχωρηθεί.
-κι αν στεναχώρηθει τότε θα σκεφτείς πως έχεις εσύ την ευθύνη γι αυτό;
- ναι, αυτόματα το μυαλό μου εκεί πάει. Γιατί από παιδί οι συμπεριφορές μου ήταν τέτοιες ώστε να μη βαραίνω τους άλλους. Έτσι και συνέχισα.
-Έχει συμβεί όντως κάποια φορά την τελευταία περίοδο να εκφράσεις αυτό που θέλεις εσυ;
-ναι
-και τότε τι είδες; πραγματικά στεναχωρηθηκέ ο αλλος;
-οχι. Δε στεναχωρήθηκε. Σεβάστηκε τα όρια μου. Άκουσε την ανάγκη μου. Αλλά ξέρεις τι καταλαβα; ότι ακόμη κι αν στεναχωριόταν δεν έχω εγώ την ευθύνη γι αυτό, αλλά εκείνος για το πως λαμβάνει και σκέφτεται τα πράγματα. Είναι καιρός σιγά σιγά να αρχίσω να αφήνω στην άκρη αυτό που έχω μάθει από παιδί τελικά. Κυρίως γιατι δε με βοηθάει. Δε με βοηθάει να νιώθω ενοχές για αυτό που νιώθει ο άλλος. Δε βοηθάει ούτε τη σχέση μου όταν δεν εκφράζω αυτό που χρειάζομαι.
- νομίζω ήδη έχεις κάνει ένα πολύ σπουδαίο βήμα. Πλέον το βλέπεις, το αναγνωρίζεις και το δουλεύεις. Ενώ πια δεν κατηγορείς τον εαυτό σου όταν το κάνεις, γιατί πια ξέρεις πως δεν το επιλέγεις. Αυτόματα σου βγαίνει. Το έμαθες από μικρό παιδί άλλωστε..